가계부채 GDP 92%! 태국 증시 23% 폭락! ... 왜 태국은 지금 전면 붕괴하고 있는가

★★★★★★★
아이디어링 : First Mover. 퍼스트무버의 시대. 원격근무시대. 아이디어 회의 방법론 1편 
https://kmong.com/gig/317273

원격근무시대. 아이디어 회의 방법론 1 드립니다. - 크몽

 

​

📌 태국은 왜 지금 전면 붕괴하고 있는가?

태국은 디플레이션, 감당할 수 없는 가계 부채, 초저출산 및 초고령화 인구 문제, 그리고 낡은 산업 구조와 기술 경쟁력 상실이라는 네 가지 구조적 저주가 동시에 폭발하며 전면 붕괴 위기에 처해 있습니다.

 

💡 태국 경제를 짓누르는 주요 경제적 문제점은 무엇인가?

• 디플레이션: 물가 상승률 -0.79%로 경제 활력 상실 및 기업 이익 감소

• 가계 부채: GDP의 92%에 달하는 부채로 소비 위축 및 내수 경제 마비

• 산업 구조: 하드디스크 조립 등 사양 산업에 의존하며 고부가 가치 산업 전환 실패

 

목차

1. 태국 경제의 겉모습과 숨겨진 민낯

2. 디플레이션이라는 치명적인 경제적 징후

2.1. 디플레이션의 심각성과 악순환

2.2. 중국발 쓰나미와 제조업 위기

2.3. 부자가 되기 전 늙어가는 국가

3. 가계 부채라는 시한폭탄: GDP 92%의 위험

3.1. 부채 증가의 기원: 2011년의 정책

3.2. 위험 수위에 도달한 부채 비율

3.3. 부채로 인한 실물 경제 악화

4. 인구 절벽: 미래를 지우는 거대한 지우개

4.1. 초저출산과 초고령화의 동시 도래

4.2. 출산율 저하의 구조적 원인

4.3. 인구 절벽의 결과: 노인 빈곤과 노동력 부족

5. 낡은 산업 구조와 기술 경쟁력 상실

5.1. 자동차 산업의 변화와 함정

6. 태국 경제 위기의 종합 진단과 해결책의 고통

 

가계부채 92%와 디플레이션이라는 최악의 조합에 갇힌 태국 경제의 구조적 붕괴 원인을 심층 분석합니다. 이 콘텐츠는 화려한 관광지의 이면에 숨겨진 정치적 불안정, 인구 절벽, 그리고 낡은 산업 구조라는 네 가지 저주가 어떻게 태국을 '늙어가는 신흥국'으로 만들고 있는지 구체적인 데이터와 사례로 보여줍니다. 태국이 겪는 이 복합 위기를 통해, 우리 경제가 직면할 수 있는 미래 위험 신호와 실질적인 대응 전략에 대한 통찰을 얻을 수 있습니다.

 

1. 태국 경제의 겉모습과 숨겨진 민낯

1. 화려한 관광지의 이면: 현재 태국은 전 세계 여행자들이 찾는 관광 천국으로 보이며, 작년 한 해에만 3,500만 명의 외국인이 방문하였다.

2. 숨겨진 사회 불안: 관광객들의 웃음소리 뒤에는 차가운 탱크 궤도 소리와 민주주의를 갈망하는 시민들의 절규가 묻혀 있다.

3. 정치적 불안정의 역사: 태국은 1932년 절대 왕정 종식 이후 12번의 쿠데타를 겪었으며, 지난 20년간 두 번의 군부 쿠데타가 있었다.

4. 지속되는 시위: 2020년부터 시작된 대규모 시위가 2025년까지 간헐적으로 이어지며 사회 불안을 대변하고 있다.

5. 경제 기적 신화의 붕괴: 과거 정치가 불안해도 경제는 튼튼하다는 믿음이 있었으나, 이제 그 신화가 무너지고 있다.

6. 최악의 시나리오 진입: 태국은 정치적 위험은 극도로 높은 반면 경제적 보상은 매우 낮은 '하이스크 로우 리턴(High Risk, Low Return)'의 늪에 빠졌다.

7. 저성장 고착화: 2014년 군사 쿠데타 이후 태국의 연간 GDP 성장률은 2.5%에 머물고 있으며, 이는 아세안 주변국 평균 성장률의 절반 수준이다.

8. 주식 시장 폭락: 태국 증시는 2020년 3월 이후 최저치로 추락했으며, 최근 23% 가까이 폭락하여 전 세계 주요 시장 중 최악의 실적을 기록했다.

9. 자본 이탈: 투자자들은 이미 태국을 떠나고 있으며, 이는 태국 경제가 무기력해지고 있음을 보여준다.

 

2. 디플레이션이라는 치명적인 경제적 징후

 

2.1. 디플레이션의 심각성과 악순환

1. 디플레이션과의 싸움: 전 세계가 인플레이션과 싸우는 동안, 태국은 정반대인 디플레이션과 싸우고 있으며, 현재 물가 상승률은 -0.79%까지 하락했다.

2. 지속적 물가 하락의 위험성: 지속적인 물가 하락은 경제 전체의 활력이 죽어버렸다는 사망 선고와 같으며, 고물가보다 더 무서운 재앙의 전조이다.

3. 구조적 붕괴의 증거: 태국의 근원 인플레이션이 중앙은행 목표치를 10년 가까이 밑돌고 있다는 것은 일시적 현상이 아닌 구조적 붕괴를 의미한다.

4. 가격 결정력 상실: 기업들은 원자재 가격이 올라도 소비자들이 가격을 감당할 돈이 없어 제품 가격을 올리지 못하는 '침묵의 시장' 상태이다.

5. 디플레이션의 악순환: 가격 인상 불가 → 기업 이익 감소 → 투자 부재 → 임금 정체 → 소비 위축이라는 '죽음의 소용돌이'가 발생하고 있다.

 

2.2. 중국발 쓰나미와 제조업 위기

1. 중국산 저가 상품 공습: 중국산 저가 상품들이 알리바바, 테무 등 이커머스 플랫폼을 통해 태국 시장에 쏟아져 들어오고 있다.

2. 수입 의존 심화: 과거 쌀을 팔아 돈을 벌던 태국은 이제 중국산 저가 전기차부터 칫솔까지 모든 것을 수입하고 있다.

3. 토종 중소기업의 몰락: 중국의 과잉 생산 재고가 태국으로 유입되면서 태국 토종 중소기업들은 가격 경쟁력을 완전히 상실하고 폐업이 속출하고 있다.

4. 구조적 위기: 이는 단순한 경기 순환 문제가 아니라 태국 제조업 근간이 흔들리는 구조적 위기이며, 통화 정책으로 해결할 수 없다.

5. 일본의 '잃어버린 20년' 재현: 태국은 거품 붕괴 후 장기 침체와 디플레이션에 빠진 1990년대 일본의 끔찍한 시나리오를 재연하고 있다.

 

2.3. 부자가 되기 전 늙어가는 국가

1. 일본보다 절망적인 상황: 일본은 부자가 된 후에 늙고 병들었지만, 태국은 부자가 되기도 전에 늙고 병들고 있다.

2. 중진국 함정: 소득 수준은 중진국 함정에 갇혀 있는데, 경제 구조는 이미 선진국병인 장기 침체를 앓고 있다.

3. 경제 활력 상실: 돈이 돌지 않아 혈액 순환이 멈춘 것처럼 경제의 안색이 창백해지고 있으며, 이는 서서히 가라앉는 국가의 신호이다.

 

3. 가계 부채라는 시한폭탄: GDP 92%의 위험

 

3.1. 부채 증가의 기원: 2011년의 정책

1. 가계 부채의 심각성: 디플레이션 압력 아래에서 태국 경제를 옥죄는 시한 폭탄은 감당할 수 없는 가계 부채이다.

2. 부채의 씨앗: 이 비극의 씨앗은 2011년 태국 정부가 경제 부양 목적으로 시행한 '생애 첫 자동차 및 주택 구매자 세금 환급 정책'에서 시작되었다.

3. 소비 부양의 이면: 이 정책으로 서민들이 대출을 받아 자동차나 주택을 구매하며 시장이 뜨거워졌으나, 이는 미래 소득을 가불한 빚잔치에 불과했다.

 

3.2. 위험 수위에 도달한 부채 비율

1. GDP 대비 92%: 최신 통계에 따르면 태국 가계 부채는 국가 전체 GDP의 92%에 달한다.

2. 역사적 비교: 이는 2007년 글로벌 금융 위기를 촉발했던 미국 서브프라임 모기지 사태 직전 미국 가계 부채 비율(99%)에 근접한 위험 수준이다.

3. 기초 체력의 한계: 개발도상국이 선진국 수준 혹은 그보다 더 위험한 부채 비율을 가진 것은 경제 기초 체력이 감당할 수 없는 짐을 지고 있음을 의미한다.

4. 소비 엔진 정지: 태국 국민들은 빚 갚기 위해 일하고 있으며, 소득이 부채 상환이라는 블랙홀로 빨려 들어가 중산층의 지갑이 태국 내수 경제의 엔진 역할을 멈추게 했다.

 

3.3. 부채로 인한 실물 경제 악화

1. 소비 지표 하락: 민간 소비는 정체되었고, 소비자 신뢰 지수는 6개월 연속 하락하여 2년 만에 최저치를 기록했다.

2. 구매 꺼림 현상: 사람들은 큰돈이 들어가는 구매를 극도로 꺼리고 있으며, 할부금과 대출 이자 때문에 가처분 소득이 줄어들고 있다.

3. 디플레이션 가중: 소비자들이 지갑을 닫아 기업 매출이 줄고, 이는 고용 축소 및 임금 동결로 이어져 디플레이션 압력을 가중시킨다.

4. 나쁜 부채의 질: 많은 부채가 생산적 투자가 아닌 자동차와 같은 감가상각 자산이나 생활비 충당에 사용되었으며, 갚을 능력 없는 한계 차주가 급증하고 있다.

5. 회복의 어려움: 정부의 규제 강화와 구조 조정에도 불구하고, 빚의 굴레에 갇힌 가계가 정상적인 소비 주체로 돌아오기까지는 아주 오랜 시간이 걸리거나 영원히 돌아오지 못할 수도 있다.

6. 결론: 소비가 죽은 나라에서 경제 성장을 기대하는 것은 불가능하다.

 

4. 인구 절벽: 미래를 지우는 거대한 지우개

 

4.1. 초저출산과 초고령화의 동시 도래

1. 인구 문제의 심각성: 돈 문제는 해결 실마리라도 찾을 수 있지만, 사람이 사라지는 인구 문제는 백약이 무효한 국가적 재앙이다.

2. 개발도상국에 드문 현상: 태국은 개발도상국으로서는 믿기 힘든 초저출산과 초고령화가 동시에 덮친 구조 변화를 겪고 있다.

3. 충격적인 출산율: 현재 태국의 합계 출산율은 여성 1명당 1.3명 수준으로 예상되며, 이는 고령화된 유럽보다 낮고 아세안 국가 중 충격적인 수치이다.

4. 주변국과의 격차: 베트남, 필리핀, 인도네시아 등 이웃 국가들이 젊은 노동력으로 성장하는 동안 태국은 홀로 늙어가고 있다.

5. 비극의 뿌리: 아이러니하게도 이러한 급격한 출산율 저하는 1970년대 태국 정부가 추진한 '산아 제한 정책'의 성공에서 비롯되었다.

 

4.2. 출산율 저하의 구조적 원인

1. 정책의 성공과 부메랑: 정부 캠페인으로 '적게 낳는 것이 미덕'이라는 인식이 깊이 박혔으나, 그 성공의 대가가 수십 년 후 국가 존립을 위협하고 있다.

2. 현대 사회의 변화: 여성의 교육 수준 향상과 사회 진출 활발로 결혼과 출산이 선택이 되었으며, 치솟는 생활비와 양육비가 출산을 경제적 희생으로 여기게 만들었다.

3. 기회 비용 증가: 노동 시장 진입과 양육 사이의 기회 비용이 너무 커져, 젊은 세대에게 다자녀는 감당할 수 없는 리스크가 되었다.

 

4.3. 인구 절벽의 결과: 노인 빈곤과 노동력 부족

1. 노인 빈곤 문제: 태국은 선진국 수준의 사회 안전망이나 연금 제도가 없는데 노인 인구는 폭발적으로 늘고 있다.

2. 자녀 의존 심화: 국가 조사에 따르면 태국 노인의 10명 중 8명이 자녀가 주는 용돈에 의지하고 있다.

3. 샌드위치 구조: 젊은 세대는 막대한 가계 부채로 허덕여 자기 부양도 힘든 상황에서 부모의 노후까지 책임져야 하는 이중고에 시달리고 있다.

4. 노동력 부족: 공장 가동, 건설, 서비스 제공에 필요한 젊은 일손이 줄어들고 있으며, 외국 기업들은 일할 사람을 구하지 못해 베트남이나 인도로 공장 이전을 고려하고 있다.

5. 임시방편의 한계: 정부가 주변국 이주 노동자 수입을 시도하고 있으나 이는 임시방편일 뿐이다.

6. 경제 활력 저하: 생산 가능 인구 감소는 소비 시장 축소로 이어져 디플레이션과 맞물려 경제 활력을 떨어뜨리는 결정타가 된다.

7. 늙은 신흥국: 태국은 인구 구조적으로 더 이상 역동적인 신흥국이 아니라, 쇠락해가는 선진국의 병폐를 답습하는 '늙은 신흥국'이다.

8. 역피라미드 구조: 사회를 지탱할 허리는 가늘어지고 부양할 머리는 커지는 역피라미드 구조 속에서 경제 엔진이 식어가고 있다.

 

5. 낡은 산업 구조와 기술 경쟁력 상실

1. 산업 구조의 정체: 인구 구조 붕괴와 소비 정체 상황에서 돌파구는 고부가가치 산업 전환을 통한 생산성 향상뿐이나, 태국의 산업 시계는 과거에 멈춰 있다.

2. 하드디스크 의존: 태국은 오랫동안 세계의 하드디스크 드라이브 조립 공장 역할을 해왔으나, 이는 SSD와 클라우드 시스템으로 변하는 시대에 발목을 잡는 족쇄가 되었다.

3. 혁신 부재: 수출 산업을 지탱하는 기업들은 혁신과 거리가 먼 전통적 제조 업체들로, 축소되는 글로벌 시장에서 생존을 위해 허덕이고 있다.

4. 주변국과의 기술 격차: 베트남과 말레이시아는 이미 글로벌 하이테크 제조망의 핵심 허브로 자리 잡았다.

   1. 베트남은 삼성, 인텔 등을 유치하여 첨단 전자 제품 생산 기지로 변모했다.

   2. 말레이시아는 반도체 패키징 및 테스트 분야에서 독보적 위치를 차지하고 있다.

5. 미래 산업 유치 실패: 태국은 반도체 제조와 같은 미래 먹거리 산업 유치 경쟁에서 밀려났으며, 뒤늦은 전환 시도는 역부족으로 보인다.

6. 샌드위치 신세: 태국은 저임금 노동력에서는 베트남이나 캄보디아에, 기술력에서는 말레이시아나 싱가포르에 밀리는 어정쩡한 위치에 갇혔다.

 

5.1. 자동차 산업의 변화와 함정

1. 일본 기업의 철수: 동양의 디트로이트라 불리던 태국에서 스즈키와 스바루 등 일본 자동차 기업들이 공장 폐쇄를 결정했다.

2. 중국 기업의 진입과 문제점: 중국 전기차 업체들이 빈자리를 채우고 있으나, 이들은 과거 일본 기업들처럼 현지 부품 공급망을 활용하지 않고 대부분의 핵심 부품을 중국 본토에서 가져와 조립만 선호한다.

3. 껍데기만 남은 공장 위기: 이로 인해 태국은 완성차 생산 기지 타이틀은 유지할지라도 실질적인 부가 가치 창출과 기술 이전 효과는 미미한 껍데기만 남을 위기에 처했다.

4. 유인책 상실: 인건비가 비싸고 늙어가는 태국 공장보다 임금이 훨씬 저렴한 베트남에 공장을 지을 유인책도 사라지고 있다.

 

6. 태국 경제 위기의 종합 진단과 해결책의 고통

1. 복합 위기의 정의: 태국은 정치적 불확실성은 극도로 높은데 경제적 보상은 너무 낮은, 투자자들에게 가장 매력 없는 조합의 상황에 처해 있다.

2. 낡은 경주용 자동차 비유: 태국 경제는 디플레이션과 가계 부채로 연료가 바닥났고, 구시대 기술 엔진이 덜덜거리며, 인구 고령화로 타이어 펑크 직전인 낡은 경주용 자동차와 같다.

3. 정치적 혼란: 운전석에서는 군부와 정치 세력들이 서로 싸우느라 차가 어디로 가는지 보지 못하고 있다.

4. 경쟁국 추월: 그 사이 베트남, 인도네시아, 말레이시아 같은 경쟁자들은 최신형 엔진을 장착하고 태국을 무서운 속도로 추월하고 있다.

5. 네 가지 구조적 저주: 태국이 직면한 위기는 단순한 경기 침체가 아니라 정치, 부채, 인구, 기술이라는 네 가지 구조적 저주가 동시에 폭발하고 있는 복합 위기이다.

6. 미래 전망: 이대로라면 태국은 중진국 함정을 탈출하지 못한 채 서서히 쇠락하는 아시아의 병자로 전락할 수 있다.

7. 해결책의 고통: 해결책은 분명하지만 고통스럽다. 하드디스크를 버리고 반도체를 잡아야 하며, 내수 소비를 살리기 위해 뼈를 깎는 가계 부채 구조 조정을 단행해야 한다.

8. 재건 수준의 변화 요구: 무엇보다 정치적 안정을 통해 투자자들에게 예측 가능한 미래를 보여주어야 하며, 이는 단순한 개혁이 아닌 국가 체질을 완전히 뜯어고치는 재건 수준의 변화가 필요하다는 뜻이다.

9. 운명의 갈림길: 태국은 이 절망적인 구조적 저주를 끊어내고 다시 미소 지을지, 아니면 화려했던 과거의 추억만 간직한 채 박물관 국가로 퇴장할지 운명의 벼랑 끝에 서 있다.

가계부채 GDP 92%! 태국 증시 23% 폭락! ... 왜 태국은 지금 전면 붕괴하고 있는가

 

https://www.youtube.com/watch?v=ZqR6D2GkuCo

​
📌 ทำไมประเทศไทยถึงล่มสลายในเวลานี้?

ประเทศไทยกำลังเผชิญกับการล่มสลายอย่างสมบูรณ์ โดยมีคำสาปเชิงโครงสร้าง 4 ประการที่ระเบิดขึ้นพร้อมกัน ได้แก่ ภาวะเงินฝืด หนี้ครัวเรือนที่ควบคุมไม่ได้ อัตราการเกิดต่ำและประชากรสูงอายุอย่างรวดเร็ว โครงสร้างอุตสาหกรรมที่ล้าสมัยและการสูญเสียความสามารถในการแข่งขันทางเทคโนโลยี

💡 ปัญหาเศรษฐกิจหลักที่ฉุดรั้งเศรษฐกิจไทยคืออะไร?

ภาวะเงินฝืด: อัตราเงินเฟ้อ -0.79% บั่นทอนศักยภาพทางเศรษฐกิจ และกำไรของบริษัทที่ลดลง

หนี้ครัวเรือน: หนี้สินสูงถึง 92% ของ GDP การบริโภคที่หดตัว และภาวะเศรษฐกิจภายในประเทศหยุดชะงัก

โครงสร้างอุตสาหกรรม: การพึ่งพาอุตสาหกรรมที่ถดถอย เช่น การประกอบฮาร์ดดิสก์ และความล้มเหลวในการเปลี่ยนผ่านไปสู่อุตสาหกรรมที่มีมูลค่าเพิ่มสูง

สารบัญ
1. รูปลักษณ์ภายนอกและภาพลักษณ์ที่ซ่อนเร้นของเศรษฐกิจไทย
2. สัญญาณเศรษฐกิจร้ายแรงของภาวะเงินฝืด
2.1. ความร้ายแรงและวงจรอุบาทว์ของภาวะเงินฝืด
2.2. สึนามิที่คาดการณ์โดยจีนและวิกฤตการผลิต
2.3. ประเทศชาติแก่ชราก่อนร่ำรวย
3. หนี้ครัวเรือน: ระเบิดเวลา: ความเสี่ยงต่อ GDP 92%
3.1. ต้นกำเนิดของการเติบโตของหนี้: นโยบายในปี 2554
3.2. อัตราส่วนหนี้สินพุ่งสูงถึงระดับอันตราย
3.3. ความเสื่อมโทรมทางเศรษฐกิจที่เกิดจากหนี้
4. ผาหน้าผาประชากร: ยางลบยักษ์ที่ลบอนาคต
4.1. อัตราการเกิดที่ต่ำมากและประชากรสูงอายุที่มาถึงพร้อมกัน
4.2. สาเหตุเชิงโครงสร้างของอัตราการเกิดที่ลดลง
4.3. ผลที่ตามมาของผาหน้าผาประชากร: ความยากจนของผู้สูงอายุและการขาดแคลนแรงงาน
5. โครงสร้างอุตสาหกรรมที่ล้าสมัยและการสูญเสียความสามารถในการแข่งขันทางเทคโนโลยี
5.1. การเปลี่ยนแปลงและกับดักในอุตสาหกรรมยานยนต์
6. การวินิจฉัยวิกฤตเศรษฐกิจไทยอย่างครอบคลุมและความเจ็บปวดจากการแก้ปัญหา

บทความนี้เจาะลึกถึงสาเหตุเชิงโครงสร้างของการล่มสลายทางเศรษฐกิจของประเทศไทย ซึ่งติดอยู่ในภาวะวิกฤตอันน่าสะพรึงกลัวของหนี้ครัวเรือนสูงถึง 92% และภาวะเงินฝืด เนื้อหานี้แสดงให้เห็นผ่านข้อมูลที่เป็นรูปธรรมและกรณีศึกษาว่า สี่คำสาปที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังแหล่งท่องเที่ยวอันน่าดึงดูดใจ ได้แก่ ความไม่มั่นคงทางการเมือง วิกฤตประชากร และโครงสร้างอุตสาหกรรมที่ล้าสมัย กำลังเปลี่ยนประเทศไทยให้กลายเป็น "เศรษฐกิจเกิดใหม่สูงวัย" วิกฤตที่ซับซ้อนของประเทศไทยนำเสนอข้อมูลเชิงลึกเกี่ยวกับสัญญาณอันตรายในอนาคตที่เศรษฐกิจของเราอาจเผชิญ และกลยุทธ์การรับมือที่เป็นรูปธรรม

1. ​​ภาพลักษณ์และใบหน้าที่ซ่อนเร้นของเศรษฐกิจไทย

เบื้องหลังจุดหมายปลายทางอันน่าดึงดูดใจ: ประเทศไทยในปัจจุบันดูเหมือนจะเป็นสวรรค์ของนักท่องเที่ยว โดยดึงดูดนักท่องเที่ยวต่างชาติได้ถึง 35 ล้านคนในปีที่แล้วเพียงปีเดียว

ความไม่สงบทางสังคมที่ซ่อนเร้น: เบื้องหลังเสียงหัวเราะของนักท่องเที่ยว คือเสียงคำรามเย็นเยียบของรางรถไฟ และเสียงร้องของประชาชนที่โหยหาประชาธิปไตย

ประวัติศาสตร์ความไม่มั่นคงทางการเมือง: ประเทศไทยประสบกับรัฐประหาร 12 ครั้งนับตั้งแต่การสิ้นสุดระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ในปี พ.ศ. 2475 และรัฐประหารโดยทหาร 2 ครั้งในช่วง 20 ปีที่ผ่านมา

การประท้วงอย่างต่อเนื่อง: การประท้วงขนาดใหญ่ที่เริ่มต้นในปี พ.ศ. 2563 ยังคงดำเนินต่อไปเป็นระยะๆ จนถึงปี พ.ศ. 2568 สะท้อนให้เห็นถึงความไม่สงบทางสังคม

ตำนานการล่มสลายของปาฏิหาริย์ทางเศรษฐกิจ: แม้ว่าในอดีตจะเชื่อกันว่าเศรษฐกิจจะยังคงแข็งแกร่งแม้จะมีความไม่มั่นคงทางการเมือง แต่ตำนานดังกล่าวกำลังพังทลายลง

เข้าสู่สถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด: ประเทศไทยตกอยู่ในสถานการณ์ "ความเสี่ยงสูง ผลตอบแทนต่ำ" ซึ่งความเสี่ยงทางการเมืองสูงมาก แต่ผลตอบแทนทางเศรษฐกิจต่ำมาก

การเติบโตทางเศรษฐกิจต่ำฝังรากลึก: นับตั้งแต่รัฐประหารในปี พ.ศ. 2557 อัตราการเติบโตของ GDP ต่อปีของประเทศไทยยังคงอยู่ที่ 2.5% ซึ่งคิดเป็นประมาณครึ่งหนึ่งของอัตราการเติบโตเฉลี่ยของประเทศเพื่อนบ้านในอาเซียน

ตลาดหุ้นพังทลาย: ตลาดหุ้นไทยร่วงลงสู่ระดับต่ำสุดนับตั้งแต่เดือนมีนาคม 2563 โดยล่าสุดร่วงลงเกือบ 23% ทำให้เป็นตลาดหลักที่มีผลประกอบการแย่ที่สุดในโลก

การอพยพของเงินทุน: นักลงทุนกำลังแห่ออกจากประเทศไทย ซึ่งบ่งชี้ว่าเศรษฐกิจไทยกำลังถดถอย

2. สัญญาณเศรษฐกิจสำคัญของภาวะเงินฝืด

2.1. ความรุนแรงและวงจรอุบาทว์ของภาวะเงินฝืด

การต่อสู้กับภาวะเงินฝืด: ขณะที่โลกกำลังต่อสู้กับภาวะเงินเฟ้อ ประเทศไทยกำลังต่อสู้กับสิ่งที่ตรงกันข้าม นั่นคือภาวะเงินฝืด โดยอัตราเงินเฟ้อปัจจุบันอยู่ที่ -0.79%

อันตรายจากการที่ราคาลดลงอย่างต่อเนื่อง: การที่ราคาลดลงอย่างต่อเนื่องเป็นสัญญาณบอกเหตุแห่งความตายสำหรับเศรษฐกิจโดยรวม เป็นสัญญาณของการล่มสลายของเศรษฐกิจ และเป็นลางบอกเหตุของหายนะที่ร้ายแรงยิ่งกว่าภาวะเงินเฟ้อที่สูง

หลักฐานการล่มสลายเชิงโครงสร้าง: อัตราเงินเฟ้อพื้นฐานของประเทศไทยยังคงอยู่ต่ำกว่าเป้าหมายของธนาคารกลางมาเกือบทศวรรษ ซึ่งบ่งชี้ว่าไม่ใช่ปรากฏการณ์ชั่วคราว แต่เป็นการล่มสลายเชิงโครงสร้าง

การสูญเสียอำนาจด้านราคา: บริษัทต่างๆ ไม่สามารถขึ้นราคาสินค้าได้แม้ว่าราคาวัตถุดิบจะเพิ่มขึ้น เนื่องจากผู้บริโภคไม่มีกำลังซื้อ ก่อให้เกิด "ตลาดเงียบ"

วงจรอุบาทว์ของภาวะเงินฝืด: "เกลียวมรณะ" กำลังก่อตัวขึ้น: การขึ้นราคาล้มเหลว กำไรของบริษัทลดลง การลงทุนลดลง ค่าจ้างหยุดนิ่ง และการบริโภคหดตัว

2.2. สึนามิที่ทวีความรุนแรงขึ้นจากจีนและวิกฤตการผลิต

การรุกคืบของสินค้าจีนต้นทุนต่ำ: สินค้าจีนต้นทุนต่ำกำลังหลั่งไหลเข้าสู่ตลาดไทยผ่านแพลตฟอร์มอีคอมเมิร์ซอย่างอาลีบาบาและเต๋อมู

การพึ่งพาการนำเข้าที่เพิ่มขึ้น: ประเทศไทยซึ่งก่อนหน้านี้ทำกำไรจากการขายข้าว ปัจจุบันนำเข้าสินค้าทุกประเภท ตั้งแต่รถยนต์ไฟฟ้าราคาประหยัดไปจนถึงแปรงสีฟันจากจีน

การเสื่อมถอยของ SMEs ในประเทศ: สินค้าคงคลังส่วนเกินของจีนที่ไหลเข้าสู่ประเทศไทย ทำให้ SMEs ในประเทศสูญเสียความสามารถในการแข่งขันด้านราคาและเผชิญกับการปิดกิจการที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

วิกฤตเชิงโครงสร้าง: นี่ไม่ใช่แค่ปัญหาของวัฏจักรธุรกิจ แต่เป็นวิกฤตเชิงโครงสร้างที่กำลังสั่นคลอนรากฐานของอุตสาหกรรมการผลิตของไทย และไม่สามารถแก้ไขได้ด้วยนโยบายการเงิน

ย้อนรอย "20 ปีที่หายไป" ของญี่ปุ่น: ประเทศไทยกำลังจำลองสถานการณ์อันเลวร้ายของญี่ปุ่นในช่วงทศวรรษ 1990 เมื่อฟองสบู่แตกและประเทศตกอยู่ในภาวะเศรษฐกิจซบเซาและเงินฝืดเป็นเวลานาน

2.3 ประเทศที่แก่ชราก่อนที่จะร่ำรวย

สถานการณ์ที่สิ้นหวังยิ่งกว่าญี่ปุ่น: ขณะที่ญี่ปุ่นแก่ชราและเจ็บป่วยหลังจากร่ำรวย ประเทศไทยกลับแก่ชราและเจ็บป่วยก่อนที่จะร่ำรวยเสียอีก

กับดักรายได้ปานกลาง: ขณะที่ระดับรายได้ติดกับดักรายได้ปานกลาง โครงสร้างเศรษฐกิจกำลังเผชิญกับภาวะเศรษฐกิจซบเซาเป็นเวลานาน ซึ่งเป็นโรคร้ายของเศรษฐกิจขั้นสูง

การสูญเสียพลังทางเศรษฐกิจ: เศรษฐกิจกำลังเสื่อมถอย ราวกับว่าการไหลเวียนโลหิตหยุดลงเนื่องจากการขาดเงิน ซึ่งเป็นสัญญาณบ่งชี้ว่าประเทศกำลังจมดิ่งลงอย่างช้าๆ

3. ระเบิดเวลาหนี้ครัวเรือน: ความเสี่ยง 92% ของ GDP

3.1. ต้นกำเนิดของการเพิ่มขึ้นของหนี้: นโยบายปี 2554

ความรุนแรงของหนี้ครัวเรือน: ระเบิดเวลาที่กำลังบีบเศรษฐกิจไทยภายใต้ภาวะเงินฝืดคือหนี้ครัวเรือนที่บริหารจัดการไม่ได้

เมล็ดพันธุ์แห่งหนี้: เมล็ดพันธุ์แห่งโศกนาฏกรรมนี้เริ่มต้นจากนโยบาย "คืนภาษีรถยนต์และบ้านครั้งแรก" ซึ่งรัฐบาลไทยประกาศใช้ในปี 2554 เพื่อกระตุ้นเศรษฐกิจ

อีกด้านหนึ่งของมาตรการกระตุ้นการบริโภค: นโยบายนี้กระตุ้นให้ตลาดเฟื่องฟู โดยประชาชนทั่วไปกู้ยืมเงินเพื่อซื้อรถยนต์และบ้าน แต่กลับกลายเป็นเพียงการก่อหนี้มหาศาล เป็นการชำระคืนรายได้ในอนาคตที่ขับเคลื่อนด้วยหนี้

3.2. อัตราส่วนหนี้สินพุ่งสูงจนเป็นอันตราย

92% ของ GDP: จากสถิติล่าสุด หนี้ครัวเรือนของไทยมีมูลค่าสูงถึง 92% ของ GDP

การเปรียบเทียบทางประวัติศาสตร์: ระดับนี้ถือว่าอันตราย โดยใกล้เคียงกับอัตราส่วนหนี้สินครัวเรือนของสหรัฐฯ ที่ 99% ก่อนเกิดวิกฤตสินเชื่อซับไพรม์ที่จุดชนวนวิกฤตการเงินโลกปี 2550

ปัจจัยพื้นฐานที่จำกัด: ประเทศกำลังพัฒนามีอัตราส่วนหนี้สินเท่ากับหรือสูงกว่าประเทศพัฒนาแล้ว ซึ่งบ่งชี้ว่าปัจจัยพื้นฐานทางเศรษฐกิจของประเทศกำลังแบกรับภาระที่ไม่อาจจัดการได้

กลไกการบริโภคหยุดชะงัก: คนไทยกำลังดิ้นรนเพื่อชำระหนี้ และรายได้ของพวกเขากำลังถูกดูดเข้าไปในหลุมดำแห่งการชำระหนี้ ทำให้ชนชั้นกลางไม่สามารถทำหน้าที่เป็นกลไกขับเคลื่อนเศรษฐกิจภายในประเทศของไทยได้

3.3. ภาวะเศรษฐกิจถดถอยที่เกิดจากหนี้

ตัวชี้วัดการบริโภคที่ลดลง: การบริโภคภาคเอกชนซบเซา และความเชื่อมั่นของผู้บริโภคลดลงติดต่อกันหกเดือน แตะระดับต่ำสุดในรอบสองปี

ความไม่เต็มใจในการซื้อ: ผู้คนลังเลอย่างมากที่จะซื้อสินค้าจำนวนมาก การผ่อนชำระและดอกเบี้ยเงินกู้กำลังบีบรายได้ที่ใช้จ่ายได้

ภาวะเงินฝืดที่ทวีความรุนแรงขึ้น: ผู้บริโภคกำลังรัดเข็มขัดมากขึ้น ยอดขายของบริษัทลดลง นำไปสู่การลดงานและการตรึงค่าจ้าง ซึ่งทำให้แรงกดดันจากภาวะเงินฝืดรุนแรงขึ้น

คุณภาพหนี้เสีย: หนี้ส่วนใหญ่ถูกนำไปใช้ในการซื้อสินทรัพย์ที่เสื่อมค่า เช่น รถยนต์หรือค่าครองชีพ แทนที่จะนำไปใช้ในการลงทุนที่สร้างผลกำไร และจำนวนผู้กู้ยืมรายย่อยที่ไม่สามารถชำระหนี้ได้ก็เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

ความยากลำบากในการฟื้นตัว: แม้รัฐบาลจะเข้มงวดกฎระเบียบและปรับโครงสร้างหนี้มากขึ้น แต่ครัวเรือนที่ติดหนี้อยู่จะต้องใช้เวลาอีกนาน หรืออาจจะตลอดไป กว่าจะกลับมามีการบริโภคตามปกติ

บทสรุป: การคาดการณ์การเติบโตทางเศรษฐกิจในประเทศที่การบริโภคได้ตายไปแล้วนั้นเป็นไปไม่ได้

4. วิกฤตประชากร: รอยเลื่อนยักษ์ที่ลบเลือนอนาคต

4.1 อัตราการเกิดต่ำมากและประชากรสูงอายุมากเกิดขึ้นพร้อมกัน

ความรุนแรงของปัญหาประชากร: แม้ว่าปัญหาทางการเงินอาจมีทางออก แต่ปัญหาประชากรที่หายไปกลับเป็นหายนะระดับชาติที่ยังไม่มีทางแก้ไข

ปรากฏการณ์หายากในประเทศกำลังพัฒนา: ประเทศไทยกำลังเผชิญกับการเปลี่ยนแปลงเชิงโครงสร้างที่ได้รับผลกระทบจากอัตราการเกิดต่ำมากและประชากรสูงอายุมากพร้อมกัน ซึ่งเป็นความท้าทายที่ยากจะเชื่อได้สำหรับประเทศกำลังพัฒนา

อัตราการเกิดที่น่าตกใจ: ปัจจุบันอัตราการเกิดรวมของประเทศไทยอยู่ที่ประมาณ 1.3 คนต่อผู้หญิง 1 คน ซึ่งต่ำกว่าประเทศในยุโรปที่กำลังสูงอายุ และต่ำกว่าประเทศในกลุ่มอาเซียน

ช่องว่างระหว่างประเทศเพื่อนบ้าน: ในขณะที่ประเทศเพื่อนบ้านอย่างเวียดนาม ฟิลิปปินส์ และอินโดนีเซีย กำลังเติบโตด้วยแรงงานหนุ่มสาว แต่ประเทศไทยกลับกำลังเผชิญกับภาวะชราภาพเพียงประเทศเดียว

รากเหง้าของโศกนาฏกรรม: เป็นเรื่องน่าขันที่อัตราการเกิดที่ลดลงอย่างรวดเร็วนี้เกิดจากความสำเร็จของ "นโยบายคุมกำเนิด" ที่รัฐบาลไทยบังคับใช้ในช่วงทศวรรษ 1970

4.2. สาเหตุเชิงโครงสร้างของอัตราการเกิดที่ลดลง

ความสำเร็จของนโยบายและผลกระทบจากกระแสบูมเมอแรง: การรณรงค์ของรัฐบาลได้ฝังรากลึกในแนวคิดที่ว่า "การมีลูกน้อยลงเป็นคุณธรรม" แต่ราคาของความสำเร็จนี้กลับคุกคามการดำรงอยู่ของประเทศชาติแม้เวลาจะผ่านไปหลายทศวรรษ

การเปลี่ยนแปลงทางสังคมสมัยใหม่: การศึกษาที่เพิ่มขึ้นของผู้หญิงและการมีส่วนร่วมอย่างแข็งขันในสังคมทำให้การแต่งงานและการคลอดบุตรเป็นทางเลือกหนึ่ง ในขณะที่ค่าครองชีพและค่าเลี้ยงดูบุตรที่สูงขึ้นทำให้การคลอดบุตรกลายเป็นการเสียสละทางเศรษฐกิจ

ต้นทุนโอกาสที่เพิ่มขึ้น: ต้นทุนโอกาสระหว่างการเข้าสู่ตลาดแรงงานและการเลี้ยงดูบุตรนั้นสูงมากจนเด็กจำนวนมากกลายเป็นความเสี่ยงที่ยอมรับไม่ได้สำหรับคนรุ่นใหม่

4.3. ผลที่ตามมาของภาวะวิกฤตประชากร: ความยากจนของผู้สูงอายุและการขาดแคลนแรงงาน

ความยากจนของผู้สูงอายุ: ประเทศไทยยังขาดระบบประกันสังคมหรือระบบบำนาญที่เทียบเท่ากับประเทศที่พัฒนาแล้ว แต่จำนวนประชากรผู้สูงอายุกลับเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว

การพึ่งพาบุตรที่เพิ่มมากขึ้น: จากผลสำรวจระดับชาติ พบว่าผู้สูงอายุไทย 8 ใน 10 คนต้องพึ่งพาเงินค่าขนมจากบุตรหลาน

โครงสร้างแบบแซนด์วิช: คนรุ่นใหม่มีภาระหนี้ครัวเรือนมหาศาล ทำให้การเลี้ยงดูตนเองเป็นเรื่องยากลำบาก ขณะเดียวกันก็ต้องดูแลพ่อแม่เมื่อแก่ชรา

ปัญหาการขาดแคลนแรงงาน: จำนวนแรงงานหนุ่มสาวที่จำเป็นต่อการดำเนินงานโรงงาน ก่อสร้างอาคาร และให้บริการกำลังลดลง และจำนวนแรงงานต่างชาติก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน บริษัทในประเทศกำลังพิจารณาย้ายโรงงานไปยังเวียดนามหรืออินเดีย เนื่องจากไม่สามารถหาแรงงานได้

ข้อจำกัดของมาตรการชั่วคราว: ขณะที่รัฐบาลกำลังพยายามนำเข้าแรงงานข้ามชาติจากประเทศเพื่อนบ้าน นี่เป็นเพียงมาตรการชั่วคราวเท่านั้น

กำลังซื้อทางเศรษฐกิจที่ลดลง: จำนวนประชากรวัยทำงานที่ลดลงนำไปสู่ตลาดผู้บริโภคที่หดตัว ซึ่งเมื่อประกอบกับภาวะเงินฝืด ถือเป็นปัจจัยสำคัญที่ฉุดรั้งกำลังซื้อทางเศรษฐกิจ

เศรษฐกิจเกิดใหม่ที่กำลังสูงวัย: ประเทศไทยไม่ได้เป็นเศรษฐกิจเกิดใหม่ที่มีพลวัตทางประชากรศาสตร์อีกต่อไป แต่เป็น "เศรษฐกิจเกิดใหม่ที่กำลังสูงวัย" ซึ่งคล้ายคลึงกับปัญหาของประเทศพัฒนาแล้วที่กำลังถดถอย

โครงสร้างพีระมิดกลับหัว: เครื่องยนต์เศรษฐกิจกำลังเย็นลงท่ามกลางโครงสร้างพีระมิดกลับหัว ซึ่งเอวที่ค้ำจุนสังคมกำลังบางลง และศีรษะที่ค้ำจุนสังคมกลับใหญ่ขึ้น

5. โครงสร้างอุตสาหกรรมที่ล้าสมัยและการสูญเสียความสามารถในการแข่งขันทางเทคโนโลยี

ภาวะชะงักงันทางโครงสร้างอุตสาหกรรม: ท่ามกลางภาวะประชากรลดลงและการบริโภคที่ซบเซา ทางออกเดียวคือการปรับปรุงประสิทธิภาพการผลิตด้วยการเปลี่ยนไปใช้อุตสาหกรรมที่มีมูลค่าเพิ่มสูง อย่างไรก็ตาม นาฬิกาอุตสาหกรรมของไทยถูกหยุดนิ่งในอดีต

การพึ่งพาฮาร์ดดิสก์ไดรฟ์: ประเทศไทยเป็นโรงงานประกอบฮาร์ดดิสก์ไดรฟ์ของโลกมายาวนาน แต่กลับกลายเป็นอุปสรรคในยุคของ SSD และระบบคลาวด์

การขาดนวัตกรรม: บริษัทที่สนับสนุนอุตสาหกรรมส่งออกเป็นผู้ผลิตแบบดั้งเดิม ซึ่งอยู่ห่างไกลจากนวัตกรรม และกำลังดิ้นรนเพื่อความอยู่รอดในตลาดโลกที่กำลังหดตัว

ช่องว่างทางเทคโนโลยีกับประเทศเพื่อนบ้าน: เวียดนามและมาเลเซียได้ก้าวขึ้นเป็นศูนย์กลางสำคัญในห่วงโซ่การผลิตเทคโนโลยีขั้นสูงระดับโลกแล้ว

เวียดนามได้เปลี่ยนผ่านสู่ฐานการผลิตอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ขั้นสูง โดยดึงดูดบริษัทอย่าง Samsung และ Intel

มาเลเซียมีสถานะที่โดดเด่นในด้านบรรจุภัณฑ์และการทดสอบเซมิคอนดักเตอร์

ความล้มเหลวในการดึงดูดอุตสาหกรรมแห่งอนาคต: ประเทศไทยล้าหลังในการแข่งขันเพื่อดึงดูดอุตสาหกรรมที่กำลังเติบโตในอนาคต เช่น การผลิตเซมิคอนดักเตอร์ และความพยายามในการเปลี่ยนผ่านที่ล่าช้าดูเหมือนจะไม่เพียงพอ

สถานการณ์แบบประกบคู่: ประเทศไทยติดอยู่ในสถานะที่ลำบาก โดยล้าหลังเวียดนามและกัมพูชาในด้านแรงงานค่าแรงต่ำ และมาเลเซียและสิงคโปร์ในด้านความก้าวหน้าทางเทคโนโลยี

5.1. การเปลี่ยนแปลงและอุปสรรคในอุตสาหกรรมยานยนต์

การถอนตัวของบริษัทญี่ปุ่น: ในประเทศไทย ซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นที่รู้จักในนามดีทรอยต์แห่งตะวันออก ผู้ผลิตรถยนต์สัญชาติญี่ปุ่น เช่น ซูซูกิและซูบารุ ได้ตัดสินใจปิดโรงงาน

การเข้ามาและความท้าทายของบริษัทจีน: ในขณะที่ผู้ผลิตรถยนต์ไฟฟ้าของจีนกำลังเติมเต็มช่องว่างนี้ พวกเขากลับเลือกที่จะประกอบชิ้นส่วนหลักส่วนใหญ่ในจีนแผ่นดินใหญ่ แทนที่จะใช้ห่วงโซ่อุปทานในประเทศเหมือนในอดีตที่ผู้ผลิตรถยนต์ญี่ปุ่นเคยใช้

วิกฤตโรงงานประกอบ: สิ่งนี้ทำให้ประเทศไทยมีความเสี่ยงที่จะกลายเป็นเพียงโรงงานประกอบ มีมูลค่าเพิ่มที่แท้จริงและการถ่ายทอดเทคโนโลยีเพียงเล็กน้อย แม้ว่าประเทศไทยอาจยังคงสถานะเป็นฐานการผลิตรถยนต์ที่สมบูรณ์ก็ตาม

การสูญเสียแรงจูงใจ: แรงจูงใจในการสร้างโรงงานในเวียดนาม ซึ่งค่าแรงต่ำกว่าไทยอย่างมาก กำลังหายไปเช่นกัน

6. การวินิจฉัยวิกฤตเศรษฐกิจไทยอย่างครอบคลุมและความเจ็บปวดจากการแก้ไข

นิยามของวิกฤตที่ซับซ้อน: ประเทศไทยกำลังเผชิญกับปัจจัยที่ไม่น่าพึงปรารถนาที่สุด ได้แก่ ความไม่แน่นอนทางการเมืองอย่างรุนแรงและผลตอบแทนทางเศรษฐกิจที่ต่ำสำหรับนักลงทุน

การเปรียบเทียบรถแข่งเก่า: เศรษฐกิจของประเทศไทยเปรียบเสมือนรถแข่งเก่าที่น้ำมันหมดเนื่องจากภาวะเงินฝืดและหนี้ครัวเรือน เครื่องยนต์ที่ล้าสมัยส่งเสียงดัง และประชากรสูงอายุที่กำลังจะยางแบน

ความวุ่นวายทางการเมือง: กองทัพและฝ่ายการเมืองต่างจับจ้องอยู่ที่คนขับ โดยไม่สนใจทิศทางของรถ

การแซงหน้าคู่แข่ง: ในขณะเดียวกัน คู่แข่งอย่างเวียดนาม อินโดนีเซีย และมาเลเซีย ซึ่งติดตั้งเครื่องยนต์ที่ทันสมัย ​​กำลังแซงหน้าประเทศไทยอย่างรวดเร็ว

คำสาปเชิงโครงสร้างสี่ประการ: วิกฤตที่ประเทศไทยเผชิญไม่ใช่แค่ภาวะเศรษฐกิจถดถอย นี่คือวิกฤตที่ซับซ้อน ซึ่งขับเคลื่อนด้วยคำสาปเชิงโครงสร้าง 4 ประการที่พุ่งพล่านพร้อมกัน ได้แก่ การเมือง หนี้สิน ประชากร และเทคโนโลยี

แนวโน้มอนาคต: หากสถานการณ์ยังคงเป็นเช่นนี้ ประเทศไทยอาจติดกับดักรายได้ปานกลาง ค่อยๆ ถดถอยลง และกลายเป็นคนป่วยแห่งเอเชีย

ความเจ็บปวดของทางออก: ทางออกนั้นชัดเจน แต่ก็เจ็บปวดเช่นกัน ประเทศไทยต้องเลิกใช้ฮาร์ดไดรฟ์ หันมาใช้เซมิคอนดักเตอร์ และดำเนินการปรับโครงสร้างหนี้ครัวเรือนอย่างเข้มงวดเพื่อฟื้นฟูการบริโภคภายในประเทศ

จำเป็นต้องมีการเปลี่ยนแปลงในระดับการฟื้นฟู: เหนือสิ่งอื่นใด เสถียรภาพทางการเมืองต้องเกิดขึ้นเพื่อให้นักลงทุนมีอนาคตที่คาดการณ์ได้ ซึ่งไม่เพียงแต่ต้องปฏิรูปเท่านั้น แต่ต้องปฏิรูปรัฐธรรมนูญของประเทศเสียใหม่ทั้งหมด

ทางแยก: ประเทศไทยกำลังยืนอยู่บนหน้าผาแห่งโชคชะตา: ประเทศไทยจะทำลายคำสาปเชิงโครงสร้างอันเลวร้ายนี้และยิ้มได้อีกครั้งหรือไม่ หรือประเทศไทยจะถอยกลับไปสู่พิพิธภัณฑ์ ยึดติดอยู่กับความทรงจำอันรุ่งโรจน์ในอดีต